Spirituele aspiratie, het streven om innerlijk te willen groeien, is een belangrijke eigenschap van velen en ik schaar mijzelf ook onder hen. Ik ben een idealist die wil werken voor de ander en voor het positieve in de wereld. Maar in de loop der jaren heb ik mijn idealen wat bij moeten stellen en is er meer nuance en realiteit aan toegevoegd, terwijl ik toch probeer mijn basisoprechtheid en motivatie te behouden.
Het zoeken naar evenwicht
Lange tijd heb ik gedacht dat het voldoende is te willen werken voor het licht, wijs, rechtvaardig en belangeloos te willen zijn. In allerlei spirituele bewustwordingstrainingen kwam ik ook steeds die mooie woorden tegen. Men sprak dan over onvoorwaardelijke liefde, over edele en belangeloze gevoelens, terwijl ik in mijzelf nog steeds de wanorde van mijn hartstochten ontmoette. Of ik hoorde iemand praten over zijn toewijding aan een hoog spiritueel ideaal, terwijl hij in het dagelijks leven anderen domineert en manipuleert. Voor afwijkende emotie was geen ruimte. Deze ervaringen hebben mij geleerd dat spirituele aspiratie alleen duidelijk niet voldoende is om idealen te realiseren, omdat we onderweg vroeg of laat al onze innerlijke tegenstrijdigheden tegen zullen komen.
Herkennen van tegenstellingen
Dit inzicht wordt bewust toegepast in de SIO-opleidingen - het leren herkennen van en werken met de eigen innerlijke tegenstellingen. Hierbij worden we gelukkig geholpen door de richtlijnen van eeuwenoude geestelijke kennis, die ons leert spirituele aspiratie omzet in oefeningen die ons helpen naar binnen te keren, oefeningen die ook helpen om te leren gaan met onze tegenstrijdigheden. Denk hierbij aan meditatie, adem- en visualisatieoefeningen, oefeningen die het vermogen ontwikkelen om processen in jezelf waar te nemen, en die ook de kennis aanreiken om de structuren en de mechanismen te begrijpen van de menselijke psyche. Het onderstaande citaat laat ons zien dat we hierin ook geholpen worden door de natuur.
'()...Om te begrijpen hoe de psychische energieën stromen en werken in de mens moet men observeren hoe ze stromen en werken in de natuur. Kijk eens naar een boom: hoe meer zijn stam en takken zich verheffen, hoe dieper zijn wortels in de aarde doordringen. Dit is een compensatiesysteem dat men terugvindt op alle niveaus, hetzij fysiek, psychisch of spiritueel. Hoe meer de mens dus neigt om zich te verheffen in zijn bewustzijn hoe meer hij afdaalt in zijn onderbewuste. Elk niveau van bewustzijn vertegenwoordigt stromingen, krachten, entiteiten en hij moet ervoor waken deze twee werelden in evenwicht te houden. En de grote fout van degenen die besluiten het spirituele leven te omarmen is het veronachtzamen van de realiteit van de duistere wereld die ze in zichzelf dragen...()'
(Bron: La balance cosmique, O.M.A. Mikhaël Aïvanhov)
Zo boven, zo beneden
Dit citaat wordt ondersteund door het inzicht dat er een overeenkomst bestaat tussen het universum en de mens namelijk de wet: zo boven, zo beneden. De mens als microkosmos wordt weerspiegeld in het universum, de macrokosmos, en omgekeerd. Deze wet vormt een belangrijke sleutel om de overeenkomst te begrijpen van de mens en het universum. In de microkosmos, die de mens is, is de lagere natuur de weerspiegeling van de hogere natuur en beiden kunnen niet zonder elkaar bestaan. Wij bestaan dankzij deze verbinding van de tegenstellingen: dat wat hoger is en wat lager is.
Welke idealistische keuzes ik ook wil maken het zal mij altijd confronteren met mijn innerlijke tegenstellingen, licht en duisternis. Deze werkelijkheid helpt mij steeds weer te blijven zoeken naar innerlijke verbindingen en bruggen, zodat er harmonie mag ontstaan, omdat voor mij de zin van het leven, het begrip van het leven in deze verbinding tussen hoog en laag ligt opgesloten.